Anioł ciemności. Rozdz. 9.

ROZDZIAŁ IX

Na progu stali dwaj policjanci w granatowych mundurach. Obaj pracowali w miejscowym komisariacie policji. Eliza znała ich z widzenia. Jeden starszy o poważnym spojrzeniu i szczupłej sylwetce a drugi młodszy z płową grzywą i atletyczną sylwetką.

Odezwał się ten starszy.

- Dobry wieczór! Aspirant Maciej Piątkowski. A to posterunkowy Robert Szyszka – przedstawił kolegę. - Czy pani Eliza Michalska?

- Tak, to ja czy coś się stało? - zaniepokoiła się.

- Znaleźliśmy porzucony przy drodze samochód - powiedział młodszy z mundurowych. - Jak udało nam się ustalić auto należy do pani matki - Elżbiety.

- A co z mamą? Eliza poczuła jak robi jej się słabo. Lekko zachwiała się próbując opanować drżenie i nieznośne ukłucie panicznego lęku. Lęku o mamę.

- Niestety samochód był pusty. W środku znaleźliśmy odciski palców kilku osób. W tej chwili sprawdzamy w naszej bazie do kogo należą. Gdy uda nam się je zidentyfikować na ich podstawie będziemy szukać ewentualnego porywacza albo porywaczy. O ile mamy do czynienia z porwaniem. - oznajmił aspirant Piątkowski.

 - Czy pani Elżbieta była z kimś umówiona? Mówiła gdzie się wybiera? – zapytał posterunkowy.

     - Mama wyszła rano zanim wstałam, zostawiła mi jedynie list, w którym pisze, że musi załatwić coś bardzo ważnego i że wszystko opowie mi jak wróci - wyjaśniła. - Ale nie wróciła...

     - Ma pani może ten list?

      Eliza wyjęła z kieszeni zmiętą kartkę papieru i podała ją aspirantowi Piątkowskiemu.

   - Dołączymy to jako dowód w sprawie, co prawda to niewiele, ale będziemy mieć jakiś punkt zaczepienia – pocieszył ją Szyszka.

     - Znajdziecie mamę? - zapytała drżącym głosem.

- Zrobimy wszystko, co w naszej mocy, by odnaleźć pani mamę. Musi pani też zgłosić zaginięcie, wtedy rozpoczniemy poszukiwania na większą skalę - wyjaśnił sierżant.

- Dobrze, zgłoszę zaginiecie. A jeśli mamie coś się stało? Jeśli ktoś ją skrzywdził? Eliza była  bardzo niespokojna i zdenerwowana.

- Proszę nie myśleć o najgorszym, mama na pewno się odnajdzie. Zaraz przeszukamy okolicę. Proszę się uzbroić w cierpliwość, bo to potrwa. Gdyby mama się pojawiła proszę nas zawiadomić.

Po czym policjanci pożegnali się. Chwilę później radiowóz odjechał.

 Zrozpaczona Eliza zamknęła drzwi i zrezygnowana ruszyła na górę do swojego pokoju. Z trudem tłumiła łzy, bo  rozpacz i lęk o mamę były ogromne.

Czuła się bezradna.

I samotna.

Gdy znalazła się w swoim pokoju jej uwagę zwróciła kartka leżąca na łóżku. Zaciekawiona dziewczyna podeszła do łóżka, podniosła kartkę i odczytała:

Droga Elizo!

Twoja mama jest bezpieczna...

Zapewniam Cię,  że pod moją troskliwą opieką nic złego się jej nie stanie.

Wszystko zależy od Ciebie Elizo.

Potrzebna mi jest twoja pomoc a tylko w ten sposób mogę ją od Ciebie otrzymać.

A gdy to nastąpi twoja ukochana mama wróci do domu cała i zdrowa.

Pamiętaj, że twoja odmowa sprawi, że już nigdy więcej nie zobaczysz matki.

Dlatego dobrze się zastanów nim podejmiesz decyzję.

W razie wątpliwości pytaj o wszystko Eryka.

                                                                                                                                                                                                                  NAJWYŻSZY

    

     Eliza raz jeszcze przeczytała list chcąc się upewnić, że to się nie dzieje naprawdę.

- To jakiś koszmar -  pomyślała. Drżała ze strachu. Była przerażona. -  Mam nadzieję, że to tylko zły sen z którego zaraz się obudzę.

- To nie jest sen... -  rozległ się za jej plecami głos ciemnowłosego.

 Eliza odwróciła się gwałtownie zaskoczona jego nagłym pojawieniem się.

Anioł i tym razem miał na sobie wyłącznie czerń. Ale wyglądał jakoś inaczej. Wyczuła jego aurę i wzdrygnęła się. Poczuła bowiem nieprzenikniony chłód.

- Po co tutaj przyszedłeś? - z trudem stłumiła irytację. - Zawsze pojawiasz się w najmniej spodziewanym momencie - stwierdziła z goryczą.

- Mam ci przekazać coś ważnego. Najwyższy kazał ci to dać Elizo - rzekł podając dziewczynie nadgryziony zębem czasu rulon papieru.

- Co to jest? - spojrzała na niego nieufnie.

- Przepis, jak przyrządzić eliksir - wyjaśnił.

- Co takiego?  Eliza zrobiła wielkie ze zdziwienia oczy. - Po co mi to dajesz?

- To właśnie jest twoje zadanie. Musisz przyrządzić eliksir dla Najwyższego, a wtedy twoja mama wróci do domu cała i zdrowa.

- Zdrajca! Podły zdrajca! Nie chcę cię znać! Eliza w złości rzuciła się na niego z pięściami.

Erykowi udało się osłonić od ciosów dziewczyny uskakują w drugi kąt pokoju.

- Rozumiem twój gniew, ale ja tylko wykonuję polecenia Najwyższego. Nie mogłem się mu sprzeciwić, bo czekałaby mnie sroga kara - tłumaczył skruszony chcąc ją chwycić za dłoń.

- Nie zbliżaj się do mnie! - gniew aż kipiał z jej oczu. - Zawiodłeś mnie! Zawsze wiedziałam, że jesteś nikczemny i mogłam się domyśleć, że to podstęp. Od początku wiedziałeś o wszystkim -  odparła z wyrzutem Eliza.

- Uspokój się, proszę - przemawiał łagodnym głosem anioł - nie czas teraz na kłótnie
 i wzajemne żale. Posłuchaj mnie uważnie - oznajmił tonem nieznoszącym sprzeciwu - jeśli zrobisz ten eliksir twoja mama wróci do domu, więc zrób to dla niej. Nie dla mnie.

Eliza milczała chwilę rozważając słowa Eryka. Po czym powiedziała:

- Nawet nie mam składników...

- Ale ja mam - mówiąc to ciemnowłosy wyciągnął spod płaszcza paczkę owiniętą czerwonym sznureczkiem.

- W środku są wszystkie potrzebne składniki. Każdy w oddzielnej ampułce i podpisany - wyjaśnił anioł podając paczkę Elizie.

Dziewczyna wzięła ją z ociąganiem nie patrząc na Eryka.

- Nigdy nie przyrządzałam żadnego eliksiru. A co jeśli mi nie wyjdzie?

- Uda ci się Elizo - zapewnił ją anioł. - Masz moc, płynie w tobie krew pradawnych czarownic. Musisz wierzyć, że ci się uda -  poradził. - Tylko pamiętaj żeby zrobić eliksir wieczorem, a najlepiej w nocy, nigdy w dzień, bo wtedy eliksir nie będzie miał żadnej mocy i nie zadziała.

Po czym zniknął.

Eliza została sama w pokoju trzymając w dłoniach paczkę i rulon papieru. Spojrzała na obie te rzeczy i przypomniała sobie o porwanej mamie i rozpłakała się rzewnymi łzami. Łzy płynęły i płynęły jakby nigdy nie miały przestać płynąć.

- Uratuję Cię mamo -  szepnęła Eliza ocierając łzy. -  Przyrządzę ten eliksir!