Poezja M.

***

twoja twarz odbita w lustrze szarzeje

zmienia się w wyblakłe płótno

przemijania

nitkami losu poplątanymi przez wiatr

nie utkam kilimu wspólnych dni

deszcz zmyje ślady łez

niech ciągle pada i noc

ramieniem ciemnym niczym skrzydła

kruka opadnie na złamany płot

o który się opierałam wypatrując

na horyzoncie znajomej sylwetki

gdy wieczór nadchodził

i tylko blady księżyc potrafi usłyszeć

samotne bicia serc pośród

tykania wielu zegarów

i upływający czas przyzwyczaić

do bólu

© Marianna.