,,Nierozważna, ale romantyczna"

***

Przez kolejne dwa dni nie widziałam się z Piotrkiem, ale myślałam o nim nieustannie. W pracy byłam dziwnie poddenerwowana i niespokojna. Nie wiedziałam czemu mam to przypisać. Może faktycznie się zakochałam? Rozmyślałam, nie mogąc skupić się na raporcie. Jakby tego było mało Oliwia raczyła mnie, czy tego chciałam czy nie, najnowszymi biurowymi plotkami. Na początku wcale jej nie słuchałam, ale w pewnym momencie, gdy po raz kolejny usłyszałam imię Piotrka kryjąc zaciekawienie podniosłam wzrok znad komputera i spojrzałam w jej stronę. Dzisiaj miała na sobie mikroskopijną sukienkę z dekoltem do pępka, jej biust wylewał się na biurko, a platynowe włosy były roztrzepane, jakby dopiero co wstała z łóżka. Pewnie myśli, że to seksowne. Dla mnie było to co najmniej wulgarne. Nie mówiąc już o tym, że nieprzyzwoite do granic możliwości. Brr, okropność. Jak można się tak ubierać? Bez gustu i wyzywająco, co ten szef widzi w takim pustaku? Zastanawiałam się, podczas gdy do moich uszu zaczęły dobiegać słowa wyrzucane przez Oliwię z prędkością karabinu maszynowego. Ciężko było rozmówcy wydobyć z tego chaosu cokolwiek, ale ja pracując z nią w jednym pokoju, od prawie dwóch lat, potrafiłam z tej jej paplaniny zrozumieć każde zdanie.

- … i podobno pokazał się wreszcie z tą swoją narzeczoną, którą tak skrzętnie ukrywał. Uwierzysz? Ciekawa jestem, jak ona wygląda... - westchnęła - musi być zjawiskowo piękna, skoro udało jej się zdobyć serce takiego przystojniaka, przecież to, jak wygrana na loterii. W dodatku jest obłędnie bogaty i pochodzi z dobrej rodziny. Zazdroszczę jej – paplała przejęta, aż na policzki wystąpiły jej rumieńce ekscytacji.

- O kim ty mówisz? - wtrąciłam, czując, jak pocą mi się ręce ze zdenerwowania.

- O Piotrku, naszym prawniku. Nie słyszałaś, że najlepsza partia w firmie nie jest już do wzięcia? - mówiąc to popatrzyła na mnie, jak na kosmitkę. - Czy ty w ogóle zauważasz, co się dzieje wokół ciebie? Ostatnio jesteś jakaś inna, chodzisz zamyślona i …

- Mam problemy natury osobistej – wtrąciłam po raz kolejny, tłumiąc irytację. - Nic o czym musiałabyś wiedzieć.

Ale jej przygadałaś – pochwalił mnie mój wewnętrzny głos. Nie ma to jak cięta riposta Kingi. Choć stać cię na lepszą... - Jak zwykle w łyżce modu znalazła się i łyżka dziegciu.

- Jasne, nie chcesz to nie mów – rzuciła niedbale Oliwia. Ale wiedziałam, że czuje się urażona moją odpowiedzią. - A wracając do Piotrka, może ty coś więcej wiesz? Nie słyszałaś niczego w pokoju socjalnym? - zainteresowała się. W jej głosie dało się wyczuć podejrzliwość. I może mi się tylko wydawało, ale również i zazdrość. Czyżby Oliwia widziała mnie z Piotrkiem? A jeśli nawet to czemu ją interesuje to z kim się spotykam? Nie wiedziałam co o tym myśleć.

- Nie – ucięłam – wiesz, że plotki mnie nie interesują. W tym przypadku kłamałam. Interesowały mnie aż nadto. Zwłaszcza, że dotyczyły Piotrka. - Wspomniałaś coś o tym, że jest obłędnie bogaty i z dobrej rodziny. A wiesz coś o jego ojcu?

- Kinga chcesz mi powiedzieć, że nie wiesz kto jest ojcem naszego biurowego ciacha? Przecież wszyscy to wiedzą.

- A powinnam?

Oliwia popatrzyła na mnie, jak na osobę o niskim ilorazie inteligencji i przewróciła oczami.

- Listkowski jest milionerem. Od lat działa w branży farmaceutycznej, a jego firma jest jedną z najlepszych w kraju. Podobno Piotrek ma przejąć po nim schedę nie dłużej niż za dwa lata. Senior rodu Listkowskich jest w coraz gorszej formie i podupada na zdrowiu. Ostatnio leczył się w prywatnej klinice kardiologicznej, podobno ma słabe serce i przeszedł lekki udar, czy zawał, nie pamiętam dokładnie i nie może się przemęczać.

- Nie rozumiem jednego – wtrąciłam zamyślona - skoro Piotrek ma przejąć firmę po ojcu to czemu pracuje u nas?

- Byli z ojcem pokłóceni, ale gdy syn dowiedział się o chorobie ojca pogodzili się. I teraz pewnie Piotrek się zwolni i przejmie obowiązki w firmie ojca.

- Dużo wiesz – stwierdziłam z zazdrością, której nie udało mi się ukryć. - Wiesz też o ślubie? - zapytałam mając nadzieję, że zaprzeczy. Niestety rozczarowałam się.

- Ja bym nie wiedziała? To jest dopiero sensacja. Podobno ojciec Piotrka żeni się ze swoją pielęgniarką. Zakochał się w niej na zabój. A że to młoda i piękna dziewczyna to trudno mu się dziwić. Od zawsze wiadomo, że gdy mężczyzna przechodzi kryzys wieku średniego, a tym bardziej podupada na zdrowiu, chcąc się dowartościować i pokazać otoczeniu i sobie, że mimo wszystko nadal jest pełnowartościowym mężczyzną znajduje sobie młódkę. Taką najmniej dwadzieścia lat młodszą i najlepiej głupią, jak but. Myślę, że ta pielęgniareczka musi być niegłupia skoro tak omotała staruszka. Na pewno tylko po to, żeby dorwać się do jego kasy.

Nie mierz innych swoją miarą, pomyślałam o Oliwii, ale słuchałam jej wywodu nadal, bo muszę przyznać szczerze zaciekawiło mnie to, o czym opowiadała. To było lepsze niż brazylijska telenowela, bo działo się w rzeczywistości. I dotyczyło po części mnie.

- Ponoć chciano mu wyperswadować ten ślub, ale on pozostał nieugięty – kontynuowała Oliwia - ożeni się i już. A skoro to on trzyma całą kasę reszta rodziny musi go słuchać. Nie sprzeciwią mu się, choć nie podzielają jego poglądów. Podobno stary Listkowski ma tylu wrogów, co przyjaciół.

- A skąd ty tyle o nim wiesz? - moje zdziwienie było aż nadto widoczne. Poczułam kolejne ukłucie irracjonalnej zazdrości wyobrażając sobie Oliwię, która dorwała w swoje szpony Piotrka.

Ta harpia nikomu nie przepuści, pomyślałam, wyobrażając sobie, jak ścieram Oliwię na proch. Chyba czas się przyznać sama przed sobą, że zależy mi na Piotrku bardziej niż mi się wydawało, sądząc po tym jakie mam mordercze myśli dotyczące potencjalnej rywalki, która nią nawet nie jest. No chyba że nie wiem wszystkiego. Ale już moja w tym głowa, żeby się dowiedzieć...

- Przyjaciółka mojej siostry jest sekretarką w firmie Listkowskiego. Od niej wszystkiego się dowiedziałam – pochwaliła się Oliwia wyrywając mnie z chwilowego zamyślenia. - Ona jest skarbnicą wiedzy o Piotrku i jego ojcu. Dzięki niej przynajmniej się nie nudzę i zawsze mam świeże plotki. A skoro zainteresowały one nawet ciebie, naszą anty plotkarę, to muszę od tej pory zdobywać ich jeszcze więcej. Dowiem się kim jest tajemnicza narzeczona Piotrka.

Słysząc nieugiętość w jej głosie zbladłam, zabrakło mi tchu. Jednak dość szybko się opanowałam i wzięłam głęboki oddech, ale wciąż unikałam jej wzroku. Myślałam gorączkowo, co robić. Serce waliło mi głucho w piersi, chcąc wyskoczyć. Ręce drżały.

Weź się w garść Kinga – polecił mój wewnętrzny głos.

Ona nie może się dowiedzieć, że to ja jestem jego narzeczoną. I to tylko taką na niby.

Poderwałam się z krzesła tak gwałtownie, że Oliwia popatrzyła na mnie podejrzliwie.

Już po tobie Kinga – odezwał się mój wewnętrzny głos. - Gdy ona dowie się prawdy zje cię żywcem, ale najpierw wydrapie ci oczy z zazdrości, że trafiła ci się lepsza partia.

- Wiesz, co muszę na chwilę wyjść coś załatwić - i nie czekając na odpowiedź Oliwii wybiegłam z pokoju.

***

Kiedy znalazłam się na korytarzu zaczęłam gorączkowo myśleć co zrobić w zaistniałej sytuacji, gdy z pokoju socjalnego wyszła Marta, wysoka, przystojna blondynka, niosąc kubek kawy. Zagadnęłam ją czy nie widziała gdzieś Piotrka. Przecząco pokręciła głową i nie zatrzymując się poszła do sekretariatu. Westchnęłam i wyciągnęłam z torebki telefon. Szybko wystukałam numer. Po trzech sygnałach Piotrek odebrał, bo to do niego dzwoniłam.

- Gdzie jesteś? - wyrzuciłam z siebie pytanie jednym tchem. - Muszę się z tobą zobaczyć, natychmiast. To bardzo ważne – dodałam z naciskiem na ostatnie zdanie.

- Miałem coś do załatwienia na mieście. Kinga, stało się coś? Wydajesz się być zdenerwowana.

- Jeszcze nie, ale stanie się jeśli natychmiast się nie spotkamy.

- Dobrze, czekam zatem na ciebie w kawiarni w centrum handlowym. Najpierw porozmawiamy, a później poszukamy dla ciebie stroju na ślub – zdecydował. - Zgadzasz się?

- Tak, będę za pół godziny. Do zobaczenia - pożegnałam się szybko i rozłączyłam. Wcisnęłam telefon do torby i odetchnęłam chcąc się nieco uspokoić, bo wiedziałam, że najgorsze dopiero mnie czeka. Z firmy wybiegłam jakby mnie goniło stado dzikich psów. Nie zważając na to, że mam na nogach dziesięciocentymetrowe szpilki i że wychodzę w trakcie godzin pracy. Miałam nadzieje, że szef się o tym nie dowie. A gdyby się tak stało zdecydowałam, że wcisnę mu jakąś bajeczkę o sprawie życia i śmierci, którą musiałam załatwić. Do galerii dojechałam tramwajem. Były to raptem trzy przystanki, ale jak na złość trafiłam na godziny szczytu, więc zamiast pięciu minut straciłam piętnaście. Truchtem ruszyłam chodnikiem i odruchowo spojrzałam na zegarek. Modliłam się w duchu, żeby Piotrek czekał już na mnie w kawiarni, a z drugiej strony bałam się rozmowy z nim. Wiedziałam, że to co chcę mu powiedzieć nie zostanie przyjęte zbyt przychylnie, a wybuch gniewu jaki nastąpi zmiecie mnie z powierzchni ziemi. Ale nie widziałam innego wyjścia. Wjechałam ruchomymi schodami na samą górę i skręciłam w lewo. Po chwili znalazłam się w przytulnym wnętrzu kawiarni. Rozejrzałam się i przy jednym ze stolików dostrzegłam Piotrka. Nie zauważył mnie, bo sprawdzał coś na swoim laptopie. Miałam chwilę na to żeby przypomnieć sobie jaki jest przystojny, a serce aż mi się ścisnęło na widok jego ciemnych włosów i szczupłej, silnej sylwetki. Nawet teraz czułam emanującą od niego pewność siebie, energię i męskość. Tak seksowny mężczyzna z pewnością był marzeniem niejednej kobiety, a ja zakochałam się w nim jak nastolatka. Piotrek chyba wyczuł na sobie moje spojrzenie, bo przerwał swoje zajęcie i podniósł wzrok prosto na mnie. Zarumieniłam się czując się jak przyłapana na gorącym uczynku. Ruszyłam w jego stronę, a on podniósł się i ominąwszy stolik wyszedł mi na spotkanie.

- Cześć, miło znów cię zobaczyć - rzekł na powitanie i nim zdołałam coś odpowiedzieć przytulił mnie i pocałował.

Był to krótki pocałunek na powitanie, ale zdołał rozpalić we mnie ogień. Kolejny raz zdałam sobie sprawę, że przy tym mężczyźnie jestem bezbronna jak dziecko. Wszystkie moje mechanizmy obronne przestawały działać. Nawet mój wewnętrzny głos milkł przy Piotrku. Byłam zdana tylko na siebie.

- Cześć – zdołałam wyjąkać i uśmiechnęłam się nerwowo, czując na sobie jego badawcze spojrzenie.

Dostrzegłam w nim zaciekawienie z nutką rozbawienia. Chyba zdawał sobie sprawę z tego jaki ma wpływ na moje zmysły. Mężczyźni przeważnie wiedzą takie rzeczy. W jego przypadku nie mogło być inaczej. Był błyskotliwy i inteligentny. A ja byłam zbyt marną aktorką by ukryć przed nim cokolwiek.

- Czego się napijesz? - zapytał uśmiechając się do mnie ciepło. Wyraźnie był w dobrym humorze, a ja za chwilę miałam to zepsuć. Nienawidziłam się za to, ale musiałam to zrobić.

- Kawę latte poproszę.

Piotrek skinął na kelnera i złożył zamówienie. Ja w tym czasie zbierałam siły na to, co miało za chwilę nastąpić.

- A zatem powiesz mi co się stało? Przez telefon byłaś bardzo zdenerwowana – Piotrek od razu przeszedł do rzeczy. Patrzył na mnie z niepokojem. Czyżbym dojrzała troskę w jego oczach? Martwił się o mnie, a ja miałam za chwilę wbić nóż w jego serce. Poczułam się jak najgorsza świnia. Jutro z pewnością spojrzę na siebie w lustrze z obrzydzeniem.

- Kinga? Nad czym się tak zamyśliłaś? Co się dzieje?

- Wybacz, ale nie mam innego wyjścia. Wiem, że mnie za to znienawidzisz i masz do tego absolutne prawo...

- Mów – przerwał mi zdecydowanym tonem i spojrzał na mnie wzrokiem, od którego ciarki przebiegły mi po plecach.

- Nie pójdę z tobą na ślub ojca. Zapomnij proszę o naszej umowie – mój głos był stanowczy. Sama się zdziwiłam, że ani na chwilę mi nie zadrżał. Nie mogło być wątpliwości, co do mojej decyzji, a w moim głosie wahania.

- Co proszę? To jakiś żart? Chyba nie mówisz tego poważnie – Piotrek podniósł głos, był wzburzony i trudno mu się dziwić. - Nie możesz się teraz wycofać Kinga, rozumiesz? - jego oczy płonęły gniewem.

- A właśnie, że mogę – wykrzyczałam zaciskając dłoń w pięść. Byłam zdeterminowana. - Nie pójdę z tobą. Musisz znaleźć kogoś innego. Do ślubu łącznie z sobotą zostały cztery dni. Masz jeszcze czas na znalezienie innej partnerki. Z twoim urokiem osobistym nie będzie to trudne.

- Podaj mi choć jeden sensowny powód dla którego tak nagle zmieniłaś zdanie – głos Piotrka stał się nagle chłodny i opanowany. Szare oczy spoczęły na mnie i patrzyły uważnie. Bardzo uważnie. Poczułam jak panika chwyta mnie za gardło. Co ja mu powiem? Że wystraszyłam się Oliwii? I tego, co zrobi jak się dowie o mojej mistyfikacji? Przecież Piotrek mnie wyśmieje. Trudno i tak już jestem stracona w jego oczach. To, że się pogrążę jeszcze bardziej nie ma teraz znaczenia.

I nagle oświeciło mnie. Już wiedziałam, co mam zrobić.

- Dobrze, powiem ci prawdę – zaczęłam - nie chcę udawać twojej narzeczonej. Ja chcę nią być naprawdę – dokończyłam jednym tchem.