,,Nierozważna, ale romantyczna"

***

Następnego dnia w porze lanczu, gdy wracałam z pokoju socjalnego niosąc kubek zielonej herbaty natknęłam się na korytarzu na Piotrka. Skinął mi uprzejmie głową i wyminął mnie bez słowa z obojętną miną.

- Piotrek! - krzyknęłam za nim. O dziwo przystanął, po czym powoli odwrócił się i spojrzał na mnie. - Porozmawiajmy. Proszę – dokończyłam błagalnym tonem.

- Wszystko już zostało powiedziane. Nie mamy o czym rozmawiać – odparł chłodnym tonem wyraźnie trzymając mnie na dystans. Uraziłam go i miał absolutne prawo żeby się na mnie gniewać.

- Daj mi pięć minut, żebym się mogła wytłumaczyć. Proszę – spojrzałam mu z nadzieją w oczy.

Piotrek po chwili milczenia zgodził się.

- Dobrze, ale chyba nie będziemy rozmawiali na korytarzu?

- Nie, chodźmy do działu kadr. Koleżanka wyszła na obiad, więc będziemy mogli w spokoju porozmawiać.

Gdy znaleźliśmy się w pokoju postawiłam kubek z herbatą na swoim biurku i odwróciłam się w stronę Piotrka. Czekał cierpliwie na moje wyjaśnienia, lecz szare oczy nie patrzyły już na mnie tak jak wcześniej. Nie było w nich ciepła ani sympatii. I to moja wina. Jak zwykle musiałam wszystko popsuć swoim brakiem zaufania. Wzięłam głęboki oddech.

- Chciałabym cię bardzo przeprosić za wczoraj – zaczęłam patrząc mu w oczy - nie powinnam była się tak zachować. Zraniłam cię i jest mi z tego powodu niezmiernie przykro. Chcę żebyś wiedział, że bardzo mi na tobie zależy, ale kiedyś ktoś mnie bardzo zawiódł i od tamtej pory jestem nieufna wobec każdego mężczyzny, którego poznam.

- To wszystko?

- Tak – spuściłam głowę. Bałam się spojrzeć mu w oczy. Serce mi waliło jak oszalałe.

- Naprawdę ci na mnie zależy?

- Tak – przyznałam, ale …

Nie dał mi dokończyć, bo przyciągnął mnie do siebie jednym ruchem i mocno pocałował. Było w tym jednym pocałunku tyle pożądania, desperacji i tęsknoty, że się aż przeraziłam, ale bez wahania odpowiedziałam tym samym. Całowaliśmy się jak szaleni całkowicie zapominając o tym, gdzie jesteśmy. Nic nie było teraz ważniejsze od naszego wybuchu namiętności. Nie wiem ile czasu spędziliśmy na tych szalonych pocałunkach, gdy nagle do pokoju ktoś wszedł. Usłyszałam piskliwy kobiecy głos.

- Co tu się dzieje?

Piotrek i ja z trudem oderwaliśmy się od siebie, z trudem łapaliśmy oddech. Nieprzytomnym wzrokiem spojrzałam na kobietę stojącą w wejściu. I dostałam jak obuchem w głowę. To była Oliwia. Z miejsca poczerwieniałam jak piwonia, a oddech uwiązł mi w gardle. No to już po mnie, pomyślałam.

Jednak koleżanka nie patrzyła na mnie. Ona patrzyła kompletnie zaskoczonym wzrokiem na mojego towarzysza.

- Piotrek? - zdołała wykrztusić.

- Oliwia? - odparł równie zaskoczony.

- To wy się znacie? - wtrąciłam.

Spojrzeli na mnie oboje, jakby dopiero teraz zdali sobie sprawę z mojej obecności.

Oliwia rzuciła mi pełne wściekłości spojrzenie.

- Zdrajczyni – syknęła, po czym wyjaśniła tonem pełnym wyższości. - Tak, znamy się. Wyobraź sobie, że ja i Piotrek byliśmy parą – rzuciła mi pełen złośliwej satysfakcji uśmieszek.

Miałam ochotę ją udusić gołymi rękami. Ta modliszka nie przepuści nikomu. Znając jej sposób prowadzenia się pewnie spała z połową miasta. A ja jak ta idiotka zakochałam się w jej byłym. Miałam nadzieję, że to tylko mi się śni.

- To prawda? - zwróciłam się do Piotrka mając nadzieję, że zaprzeczy.

- Niestety tak - potwierdził słowa Oliwii. - Spotykaliśmy się przez rok. Ale to przeszłość. Nic już nas nie łączy – wyjaśnił patrząc na nią lodowatym wzrokiem.

- To się jeszcze okaże – odparła hardo Oliwia nim wyszła z trzaskiem zamykając drzwi.

W pokoju zapadła głucha cisza.