Nierozważna, ale romantyczna - ciąg dalszy.

***

Lancz minął zbyt szybko. Jak dla mnie za szybko. Przez cały czas rozmawialiśmy o śledztwie, podsumowując wszystkie informacje jakie do tej pory udało nam się zdobyć. Piotrek zapisywał w notesie każdą, nawet najmniej istotną. Nie wiadomo przecież, co może okazać się ważne i co naprowadzi nas na ślad sprawcy. Teraz czekała nas rozmowa z Eweliną, siostrą Oliwii. Ciekawe czy ona będzie chciała z nami rozmawiać i czy cokolwiek nam powie. Od tej rozmowy zależało bowiem wiele. Ewelina mogła wiedzieć więcej niż inni. Oliwia na pewno jej się zwierzała. Nie miała przyjaciółek, więc o swoich problemach mogła porozmawiać jedynie z siostrą. Co prawda jest też jej narzeczony, od niego też można się czegoś dowiedzieć. Musimy go znaleźć jak najszybciej. Czas w tym przypadku działa na korzyść mordercy. A z drugiej strony im szybciej go dopadniemy tym prędzej będę mogła odetchnąć z ulgą i zająć się wreszcie swoimi sprawami. Nie chciałam by śmierć Oliwii zepsuła wszystkie moje plany. Zwłaszcza te dotyczące Piotrka. A Oliwia nawet po śmierci potrafiła mi bruździć i wszystko niweczyć.

Te niewesołe myśli towarzyszyły mi przez całą drogę do domu Eweliny. Piotrek też pogrążył się w swoich myślach. Po dwudziestu minutach jazdy mój towarzysz zatrzymał auto przy jednym z domków jednorodzinnych znajdujących się na obrzeżach miasta. Okolica była cicha i spokojna. Była to jedna z lepszych dzielnic w mieście, zamieszkiwana głównie przez rodziny z dziećmi, ale nie tylko. Mieszkali tutaj też biznesmeni, kilku polityków, jeden prawnik i dwóch lekarzy. Skąd to wszystko wiem? Od Piotrka. On bywał tu często w czasach, gdy był z Oliwią.

         Wysiedliśmy z auta, po czym Piotrek otworzył furtkę i weszliśmy na podjazd przed domem. Po chwili Piotrek już dzwonił do drzwi, a ja próbowałam opanować drżenie. Byłam zdenerwowana i trudno było mi to ukryć. Wzięłam głęboki oddech w chwili, gdy drzwi się otworzyły i stanęła w nich drobna blondynka w bordowym szlafroku. Długie włosy miała w nieładzie, oczy podkrążone i zaczerwienione od płaczu. W ręku ściskała chusteczkę. Nagła śmierć siostry musiała być dla niej szokiem.

          Piotrek odezwał się pierwszy.

- Witaj Ewelino. Przyjmij wyrazy współczucia, bardzo mi przykro z powodu śmierci siostry Wiem, że to musiał być dla ciebie straszny cios, ale muszę z tobą porozmawiać. Możemy wejść?

          Ewelina skinęła głową i odsunęła się od drzwi robiąc nam miejsce. Weszliśmy do środka. Dziewczyna spojrzała pytająco na mnie w związku z czym Piotrek dokonał prezentacji.

- To moja przyjaciółka Kinga. Pomaga mi wyjaśnić sprawę śmierci twojej siostry - wyjaśnił. Wyciągnęłam dłoń w stronę Eweliny, ta uścisnęła ją lekko, po czym zapytała Piotrka:

- O czym chciałeś ze mną rozmawiać? Policja już tu była i wypytywała mnie o wszystko. Zabrali laptopa Oliwii i przeszukali jej pokój, ale chyba niczego nie znaleźli, bo wyszli z ponurymi minami - w jej głosie przebrzmiewało znużenie, zmęczenie i rezygnacja. Ewelina chyba nie miała nadziei, na szybkie wyjaśnienie sprawy śmierci swojej siostry, ani na znalezienie sprawcy. Wyczułam to po jej tonie i trudno jej się dziwić. Miała do tego absolutne prawo, zwłaszcza że całą sprawę prowadziła ta wredna i uprzedzona detektyw.

Piotrek opowiedział Ewelinie o tym, co wydarzyło się w ostatnim czasie, nie pomijając nic, nawet okoliczności w jakich oboje zostaliśmy wplątani w jej morderstwo. I myślę, że dzięki temu Ewelina poczuła, że może nam ufać, bo ku naszemu zaskoczeniu zaczęła opowiadać o tym, jaka była Oliwia oraz co wydarzyło się krótko przed jej śmiercią.

- Powiem wam coś w sekrecie. Policji tego nie mówiłam, ale myślę że oni niebawem i tak się dowiedzą. Oliwia była w ciąży. Powiedziała mi o tym tydzień przed śmiercią, nie wiem czy to może mieć jakieś znaczenie, ale wyznała mi, że nie do końca jest pewna kto jest ojcem jej dziecka. Marek był o nią strasznie zazdrosny, ale nie sądzę że wiedział coś o jej romansie z Witoldem, waszym szefem. Tym bardziej, że moja siostra żadnego z nich nie kochała. Wciąż nie zapomniała o tobie - tu Ewelina spojrzała na Piotrka, po czym podjęła - bacznie śledziła wszystko to, co działo się w twoim życiu i cały czas miała nadzieję, że do niej wrócisz. Gdy dowiedziała się, że zacząłeś pracę w tej samej firmie jakby wstąpił w nią demon. Zmieniła się. Stałeś się jej obsesją. A gdy dowiedziała się, że masz narzeczoną poprzysięgła sobie, że ją zniszczy a wtedy ty do niej wrócisz. Mówiła, że ma jakiś plan. Ale co to był za plan tego już nie powiedziała. Kochałam moją siostrę, ale czasem jej nie rozumiałam. A teraz, gdy jej już nie ma czuję tylko pustkę. Jakby mi ktoś serce wyrwał - i rozszlochała się na dobre. Piotrek widząc to wziął ją w objęcia i przytulił. Głaskał uspokajającą ją po plecach. Żal mi było Eweliny. W jakimś stopniu jej współczułam, bo wiedziałam jak to jest stracić kogoś bliskiego.

          Po pewnym czasie Ewelina trochę się uspokoiła. Piotrek obiecał jej, że zrobi wszystko żeby wyjaśnić, co stało się w wieczór, gdy zginęła Oliwia oraz przysiągł, że znajdzie tego, kto pozbawił życia Oliwię i jej nienarodzonego dziecka. To już nie była zwykła śmierć, to było podwójne zabójstwo. I tylko dwie osoby mogły mieć motyw. Narzeczony, albo kochanek. Ta wiedza dodała mi wiary w to, że zbliżamy się do końca rozwiązania całej tej sprawy. Nie wiedziałam jednak o tym jak bardzo jestem w błędzie. To, co wydarzyło się potem wprawiło mnie w przerażenie. Wiedziałam, że morderca zrobi wszystko żeby tylko prawda nie wyszła na jaw, ale tego nie spodziewałabym się w najgorszym koszmarze. Koszmarze, który miał mi uświadomić, że nic nie jest takie jakim się wydaje.