# Warsztat - ćwiczenie.. Krótkie opowiadanie.

- Walnij obok! – rozkazała Emilka.

Amelia uderzyła raz jeszcze i odsunąwszy się popatrzyła z obrzydzeniem na rozłupaną piniatę. Wysypały się z niej kolorowe robaczki. Były to oczywiście cukierki, ale dla Amelii wyglądały jak małe lepkie i klejące się robactwo, które rozpełzło się po trawniku.

Emilia, która uwielbiała słodkości rzuciła się na trawę by wyzbierać rozsypane łakocie.

Oprócz obu kobiet w ogrodzie znajdowali się jeszcze Ksawery, mąż Emilii, dwójka ich bliźniaków Cyryl i Cyprian, którzy obchodzili tego dnia 5 urodziny oraz mąż Amelii Adrian.

Piniatę przygotowano dla małych jubilatów, ale oni pochłonięci rozpakowywaniem prezentów nie wykazywali najmniejszego zainteresowania atrakcją.

Impreza skończyła się jakieś pół godziny temu i w ogrodzie Rosteckich zostały tylko obie przyjaciółki z mężami. No i bliźniaki oczywiście.

Mężczyźni rozmawiali o czymś ściszonymi głosami, przy stole zastawionym przekąskami, świadomie ignorując poczynania swoich żon.

- Chyba to nie był dobry pomysł – zauważyła zgryźliwie Amelia patrząc jak przyjaciółka w pozycji klęczącej z pokłonem wybiera z trawy cukierki i wkłada jej do torby na prezenty.

Emilia przerwała swoje zajęcie i popatrzyła na nią z rozbawieniem.

- No coś ty! Chyba mi nie powiesz, że dorosłym kobietom nie wypada robić niczego szalonego? – prychnęła. – To, że jestem żoną i matką nie oznacza, że nie mogę pozwolić sobie na chwilę beztroskiej przyjemności.

- Od kiedy to zrobiłaś się taka wyluzowana? – zdziwiła się Amelia tłumiąc wesołość. Wiedziała do czego zdolna jest jej przyjaciółka, sama była do niej podobna. Tylko ona kryła się z tym, a Emilia wręcz przeciwnie. Zrobiła z tego swój atut.

- Od zawsze. Przecież dobrze o tym wiesz  – posłała jej rozbrajający uśmiech i podniosła się z ziemi. Kolana miała zielone od trawy, czego nawet nie zauważyła. – Tylko na początku musiałam to w sobie tłumić. Wtedy chciałam, żeby każdy traktował mnie poważnie i wszystko to, co robię.

- Chcesz mi powiedzieć, że ta szalona wariatka, która w tobie siedzi nie jest tylko na pokaz? Amelia udając oburzenie trzepnęła ją w ramię.

- A żebyś wiedziała snobko! – zawtórowała jej i obie wybuchnęły śmiechem. Obie miały dystans do siebie i potrafiły żartować. Poczucie humoru to cecha, którą obie posiadały i nie wahały się jej używać.

- I pomyśleć, że to moi synowie – ciągnęła Emilka – mają po pięć lat, a nie my. Czasem odnoszę wrażenie, że oni są bardziej dojrzalsi niż ja – wyznała posępnie patrząc na bawiących się chłopców, którzy byli całym jej światem.

Amelia uważała, że w życiu czasem trzeba pozwolić sobie na odrobinę luzu, w przeciwnym razie człowiek może zwariować.

- E tam! – prychnęła sceptycznie. – Wydaje ci się! To, że jesteśmy wesołe i mamy żywe temperamenty to nie od razu oznaka niedojrzałości.

- Fakt! – przyjaciółka niechętnie przyznała jej rację. – Dlatego cicho sza! – położyła palec na ustach. - Gdyby nasi mężowie wiedzieli jakie z nas roztrzepane babiszony w życiu by się z nami nie ożenili. Oni nadal żyją w nieświadomości, że poślubili dwa aniołki. – dodała chichocząc.

- Myślę, że oni doskonale zdają sobie sprawę z tego jakie jesteśmy roztrzepane, ale ukrywają przed nami tę wiedzę – nie zgodziła się Amelia. – Mówię ci, oni już dawno nas przejrzeli.

Emilka otworzyła usta ze zdziwienia. Może faktycznie Amelia ma rację – zasępiła się. Muszę bardziej zwracać uwagę na to jak zachowuję się przy Ksawerym. Jeszcze pomyśli, że nie dorosłam i nie nadaję się by wychowywać nasze dzieci.

- Dobra, koniec gadania. – zakomenderowała, chcąc odwrócić uwagę od posępnych myśli. – Idziemy do kuchni. Zrobię nam po drinku – oznajmiła.

- Doskonały pomysł – Amelia przyznała jej rację.  – Tylko nie żałuj mi limonki – teraz to ona zachichotała. – Wiesz jak nie lubię słodyczy. Za to uwielbiam wszystko co kwaśne i kwaskowate.

- Dlatego zawartość piniaty ląduje w moim żołądku. Tylko mi później nie wypominaj, że mam za dużo w pasie – pogroziła jej palcem.

Śmiejąc się weszły do domu.