Anioł stróż.

Rozdział VII

Następnego ranka Zuzanna obudziła się w świetnym humorze. Już nie mogła się doczekać, kiedy zrealizuje swój pomysł. Miała nadzieję, że Rafael zjawi się na czas i ją uratuje, tak jak poprzednio. Ubrała się i zeszła na dół do kuchni, gdzie czekała na nią ciotka Adela. W powietrzu unosił się zapach świeżo parzonej kawy pomieszany z zapachem jajecznicy na szynce. Zuzanna przywitała się z ciocią, podeszła do stołu i z dzbanka z kawą nalała odrobinę pobudzającego napoju do swojej filiżanki. Usiadła przy stole i przysunąwszy do siebie talerz z parująca jajecznicą zaczęła niespiesznie jeść. Dla Zuzanny smaczne jedzenie było jedną z niewielu przyjemności jakie ceniła w życiu. Nigdy nie stosowała żadnych diet i mogła poszczycić się bardzo dobrą przemianą materii. Czego zawsze zazdrościły jej wszystkie koleżanki. Adela uważnie ją obserwowała nad czymś się zastanawiając. Wzięła głęboki wdech i wydech i zapytała:

- Czy wszystko u ciebie w porządku Zuzanno?

- Tak, czemu pytasz ciociu? Wszystko jest w idealnym porządku - zapewniła skupiając się na jajecznicy i nie patrząc ciotce w oczy.

Adela wyczuła, że nie mówi jej całej prawdy, ale nie chciała naciskać.

- Ale gdybyś miała jakiś problem powiedziałabyś mi o tym?

W odpowiedzi Zuzanna tylko skinęła głową. Ciotka nie była usatysfakcjonowana jej odpowiedzią więc kontynuowała swoje ,,przesłuchanie”.

- A jak w pracy?

- Dobrze - ożywiła się Zuzanna. - Skatalogowałam już jedną trzecią zbiorów znajdujących się w magazynie. Kustosz jest bardzo zadowolony z mojej pracy. Mówiąc to spojrzała przelotnie na zegar wiszący na ścianie i poderwała się z krzesła.

- Na mnie już czas. I rzuciwszy lakoniczne pożegnanie ciotce wybiegła z kuchni. Po chwili słychać było trzask zamykanych drzwi i stukot jej obcasów na chodniku.

Po wyjściu Zuzanny Adela zamyśliła się. Czuła, że dziewczyna coś przed nią ukrywa. Ufała swojej intuicji, która mówiła jej, że dzieje się coś niepokojącego...

***

Będąc w pracy Zuzanna starała się skupić na swoich obowiązkach, ale jej myśli co i raz krążyły wokół Rafaela. Zastanawiała się, czy jej nieziemsko przystojny anioł stróż tym razem też będzie na nią zły, gdy dowie się, że specjalnie naraziła się na niebezpieczeństwo. I że robi to tylko dlatego, że chce go zobaczyć...

Z tą niewesołą myślą otworzyła notes, włączyła komputer i zabrała się do pracy.

Dwie godziny później Zuzanna szła już w stronę parku. Była tam kilka razy na spacerze i zauważyła, że mostek nad strumykiem przepływającym przez park jest bardzo stary i spróchniały w kilku miejscach. Pomyślała, że mogłaby spróbować przejść po nim... Gdy weszła do parku mocniej zabiło jej serce. A dreszcze ekscytacji przebiegały po plecach. Ręce jej drżały ze strachu, ale postanowiła, że nie wycofa się. Zrobi to, co zaplanowała. Ruszyła więc alejką wzdłuż parku i rozejrzała się. Dwie panie w średnim wieku spacerowały z psami. Na ławce siedzieli starsi panowie i czytali gazety. Troje dzieci w wieku szkolnym karmiło kaczki w stawie. Nikt nie zwracał na nią uwagi.

- Los mi sprzyja - ucieszyła się Zuzanna. Park o tej porze roku cały tonął w zieleni. Na klombach rozkwitały pierwsze wiosenne kwiaty. Słońce przyjemnie grzało w twarz i Zuzannę ogarnął nagle wesoły nastrój. To idealny dzień na spotkanie z Rafaelem, rozmarzyła się zbliżając do drewnianego mostka nad strumykiem. Wzięła głęboki oddech po czym zrobiła krok do przodu i weszła na drewniany, omszały schodek. Ten lekko zadrżał pod ciężarem Zuzanny, ale wytrzymał. Ostrożnie stawiając kroki niezrażona niczym szła po spróchniałych deskach kładki. Gdy była w połowie drogi nagle jedna deska zatrzeszczała złowieszczo pod jej ciężarem i Zuzanna zachwiała się a obcas pantofla zaczepił o szczelinę w desce i straciwszy równowagę dziewczyna wypadła przez metalową, zdobioną w motywy roślinne barierkę. Poczuła strach przed upadkiem do strumienia, którego dno pokryte było kamieniami. W następnej sekundzie coś z ogromną siłą porwało ją w ramiona i uniosło w powietrze w chwili, gdy już miała wpaść do wody. Sekundę później leżała na trawie w ramionach Rafaela. Oboje ciężko oddychali. Zuzanna odezwała się pierwsza, gdy już jako tako zdołali dojść do siebie:

- Dziękuję Rafaelu, uratowałeś mi życie - i uśmiechnęła się promiennie.

Anioł stróż nie odwzajemnił jej uśmiechu, lecz spojrzał na nią poważnymi oczami i cień irytacji przebiegł przez jego piękną twarz.

- Wiem, że zrobiłaś to specjalnie Zuzanno - rzekł z naganą. - Nie wiem czemu narażasz się na takie niebezpieczeństwo? A gdybym zjawił się choć sekundę później? Pomyślałaś co wtedy? Mogłaś sobie skręcić kark – grzmiał Rafael.

Jednak Zuzanna nie była ani odrobinę skruszona tym, co zrobiła. Co więcej nie żałowała tego. Czuła się bezpiecznie w jego ramionach, podczas gdy on wciąż nie wypuszczał jej z objęć. Zamknęła oczy i rozkoszowała się uczuciem bliskości i spokojem, jaki dawały mocne ramiona jej wybawcy. Jego zapach zniewalał.

- Chciałam cię znowu zobaczyć Rafaelu...

- Mogłaś zginąć – jego głos był niczym pieszczota, czuły i delikatny, aksamitnie gładki, pełen troski.

- Mam tego świadomość. A mimo to warto było zaryzykować - uśmiechnęła się - powiesz mi jak stałeś się aniołem stróżem – poprosiła.

- Może innym razem. Chcę ci uświadomić, że nie powinnaś była się we mnie zakochiwać. To nie przyniesie niczego dobrego ani tobie ani mnie. Nie chcę żebyś cierpiała.

- Ale chyba jest jakiś sposób żebyśmy mogli być razem?

- Zuzanno bądź rozsądna. Pomyśl o tym, co powiedzą twoi znajomi, rodzina, gdy przyjdziesz z narzeczonym, którego nikt nie zobaczy. Wszyscy pomyślą, że zwariowałaś i wymyśliłaś sobie chłopaka, który nie istnieje. A wtedy zwiążą cię w kaftan i wywiozą do wariatkowa. Tego chcesz?

Wtedy Zuzanna uświadomiła sobie, że Rafael ma rację. Wszyscy pomyślą, że zwariowałam. Momentalnie posmutniała. Jednak nadzieja jej nie opuściła.

- Musi być jakiś inny sposób – upierała się.

- Nawet o tym nie myśl Zuzanno - ostrzegł ją anioł, gdy wyczytał z jej spojrzenia to, co nagle przyszło jej na myśl. - Proszę nie rób tego - wyszeptał.

Ale ona go nie zamierzała słuchać. Za bardzo jej na nim zależało, by zrezygnować. Nie chciała się teraz poddać.

- Żeby stać się aniołem tak jak ty muszę zginąć gwałtowną śmiercią Rafaelu.

- Ale z ciebie uparciuch Zuzanno - westchnął i uśmiechnął się. - Pamiętaj, że to nie takie proste, bo ja zawsze cię uratuję - przypomniał. Po czym zniknął.

Zuzanna została sama z mętlikiem w głowie. Słowa Rafaela zapadły jej w pamięć. Wiedziała, że anioł ma rację, ale teraz nie mogła się już wycofać. Co więcej nie chciała tego zrobić....

- Muszę zginąć gwałtowną śmiercią a wtedy stanę się aniołem stróżem tak, jak Rafael. Nie wiedziała jednak, że to nie wystarczy. Jej wybawca nie powiedział jej bowiem, że aby zostać aniołem trzeba zginąć ratując komuś życie.