Poezja M.

**

jakie piękne niebo

jakim błękitem odczarowuje

szary poranek

tysiące uderzeń pulsu

na widok znajomej sylwetki

jakie piękne bywają w wyobraźni

powitania spragnionych ust

jaki lekki wydaje się być

oderwany od ziemi

kamień – moje serce

taki poraniony

jakie słowa mogłyby wyrazić

tysiące sprzecznych uczuć

kłębiących się we mnie

płonna nadzieje

świat powoli umiera

kwiaty więdną śniąc o tęsknocie

moje palce zapuszczają korzenie

w ziemię wrastają liśćmi

jaki piękny byłby poranek

gdybyś tylko mógł powitać go

ze mną i w pocałunkach słońca

zostać jak fotografia utrwalić się

I być… po prostu być…

Autor: Marianna/Poezja M.
zdj. internet galeria